۱۳۹۲ شهریور ۲۴, یکشنبه

دارو غذا نیست و بر عکس

يك خانم سرخپوستى هست به اسم رز كه، به دنبال عارضه قلبى برای مادرم و تا پیش از درگذشتش، از طرف دولت كانادا موظف شده بود به او در كارهاى خانه كمك كند. 

رز: چی داری می خوری؟
من: چهار هفت یک.
رز: چهار هفت یک چیه؟ خوشمزه است؟
من: اصلن. ولی چهار ماده معدنی هفت نوع ویتامین و فیبر مورد نیاز روزانه ات رو به طور کامل تامین می کنه.  
رز: آره نمی دونم چند وقته چی شده مردم این طرف  غذا که می خورن انگار دارن دوا می خورن. همش راجع به یک سری عدد حرف می زنن. فکر می کردم طرف شما از این خبرها نباشه. یا شاید هم تو خیلی این طرفی شدی.


۲ نظر:

  1. به پیشنهاد دوست فیلسوفم به وبلاگتون سرزدم
    نوع نگاهتون به مسائل والبته مدل نوشتن شما
    جالبه وبیشتر ازهمه غلط های تایپی وبلاگتون

    پاسخحذف